Het verhaal van Simonne Koeks en Kathleen Matrige
Na het overlijden van haar man in 2006, heeft Simonne Koeks het gevoel dat de echtelijke woning in Tienen te groot is geworden voor een vrouw alleen. Ze heeft stilletjes haar oog laten vallen op een nieuwbouwappartement op een boogscheut van waar ze woont. Op een goede dag trekt ze haar stoute schoenen aan en ze maakt een afspraak met de verkopende makelaar…
“Die wilde de aankoop van het appartement koppelen aan de verkoop van het huis, vertelt Kathleen Matrige, de dochter van Simonne, “waarbij de waarde van onze woning de prijs van het appartement moest dekken. Dat leek mij quasi onmogelijk, want het was geen goedkope nieuwbouw, terwijl er in ons huis bijvoorbeeld nog geen keuken was geïnstalleerd. Mijn vader was pas overleden en mama wilde om nostalgische redenen graag in de buurt blijven wonen. Op een moment dat ik met mijn gezin met vakantie was, heeft ze te goeder trouw de overeenkomst voor het appartement getekend, ook al stond er over de besproken koppeling van aan- en verkoop niks op papier.”
Kathleen en haar moeder beseffen dat Simonne niet over het kapitaal beschikt om het appartement te kunnen kopen. Althans, zolang de woning niet het overeenkomstige bedrag heeft opgebracht. Het huis staat intussen wel te koop. Maar, dan komt de dag dat de akte van het appartement wordt verleden...
“We legden de notaris uit dat de aankoop onder de gegeven omstandigheden voor mama niet haalbaar was. Ook het risico van een overbruggingskrediet konden we niet nemen. De aankoop werd uiteindelijk geannuleerd, met voor ons een fikse boete als gevolg.”
Simonne: “Omdat er eigenlijk niet veel anders op zat, besliste ik in mijn huis te blijven wonen. We sloegen een aantal muren uit en installeerden een keuken en een badkamer. Intussen waren we twee jaar verder.”
Dan leert Simonne haar huidige vriend kennen met wie ze wil gaan samenwonen. Na hun eerdere verkoopavontuur had hun bankdirecteur hen aangeraden dat als ze ooit opnieuw zouden verkopen, ze dat zeker met ERA Janssens & Janssens moesten doen. Dus…
“Koen, een hele toffe trouwens, heeft alles opgemeten en hij vond onze prijs realistisch. Hij heeft zwart op wit gezet wat zij ten laste zouden nemen en wat wij er aan over zouden houden." Simonne herinnert zich nog de details. “Ze hadden een sleutel van de woning, maar elke keer dat ze het huis lieten bezichtigen, belden ze eerst om onze toestemming. Ze legden zelfs een mat voor de deur wanneer er bezoekers kwamen (lacht). Dat typeert hen: ze doen alles voor je huis, maar emotioneel blijft het van jou. Ze nemen het niet over.
Op 6 maart stond er een Open Huizen Dag gepland. Er waren geïnteresseerden die een bod onder de vraagprijs uitbrachten, maar op aanraden van ERA Janssens & Janssens hebben we dat geweigerd, omdat ze er op rekenden dat die zaterdag beslissend zou kunnen zijn. En ze kregen gelijk. Een koppel dat al eens interesse had getoond, heeft zijn tweede afspraak speciaal vervroegd om niet het risico te lopen dat het huis hen zou ontglippen. Ze hebben ter plaatse beslist en we hebben zelfs andere gegadigden rechtsomkeer moeten laten maken. We zijn trouwens erg blij met de uiteindelijke kopers, een jong koppel.”
“Van mij krijgen deze mensen een 10 op 10”, concludeert Simonne. “Hun oprechtheid en het feit dat ze alles op papier durven te zetten, hebben op mij de meeste indruk gemaakt. Dat ik hun verhuiswagen mocht lenen, vond ik ook positief.”
“Bovendien zijn ze heel vriendelijk”, sluit Kathleen zich daar bij aan. “Het zijn zakenmensen, maar op een menselijke manier. Zeker aan te raden.“